tanjung pinang

Van de haven Tanjung Uban ging het met taxi’s naar Mana Mana Beachclub. Dit va- kantiepark lag in een afgesloten resort op het noordelijke punt van het eiland. De goed bewaakte toegangspoort tot het gebied leek echt op een grensovergang zoals we die vroeger kenden, compleet met slagboom en wachthok bemand door beveiligers. Als je eenmaal op het resort was dan had je het gevoel dat je je niet meer op Indonesisch grondgebied be- vond. Het was totaal anders dan we van dit land gewend waren. Keurig onderhou- den geasfalteerde wegen en bijgehouden groen, geen chaotisch verkeer ( er was eigenlijk bijna geen verkeer) en je zag ook nergens langs de kant van de weg ver- koopstalletjes met eten of souvenirs. Dit was niet het Indonesië dat ons zo goed bevallen was. naar

Dit vakantiepark had een prachtig wit strand dat elke morgen werd schoonge- maakt. De zee was helder en het water had een lekkere temperatuur.

De kinderen hebben zich hier geweldig vermaakt. Jet- skiën, waterskiën, luieren op het strand, zwemmen in de zee en in het zwembad van een naburig hotel, het kon allemaal niet op. Alleen hing hier wel een heel duur prijskaartje aan. Zelfs het eten hier was prijzig en een medewerker van dit vakantiepark deed ons zelfs de suggestie om elders uit te gaan eten. Er reed een shuttlebus naar een soort markt waar je veel goedkoper kon eten en het was bovendien erg lekker daar. Zelfs de Zwitserse manager van Mana Mana beachclub zagen we daar zijn maal- tijden nemen.

De bungalows die we toegewezen kregen lagen best een eind lopen naar het strand en de andere faciliteiten. We zagen daarom dan ook best veel vakantie gasten die gebruik maakten van die golfkarretjes. Het was in de periode dat wij daar waren echt bloedheet en elke keer als ik van buiten naar binnen liep besloegen mijn brillenglazen. Nog nooit meegemaakt. Voor de kinderen was het hier een paradijs, maar zelf vonden Francie en ik het hier minder leuk. Maar het hoofddoel van onze trip naar deze eilanden was de plaats Tanjung Pinang, mijn geboortestad. Bij de info balie hadden we al navraag gedaan naar een huis dat tegenover de oude gevangenis lag en in die straat moest ook een ziekenhuis gestaan hebben. een politie agent die op het park dienst had zei dat hij die plek wel kende en dat de taxi chauffeur er ons wel heen zou rijden. Francie en ik zouden alleen gaan, omdat de kinderen zich verder wilden vermaken aan het strand. Heel begrijpelijk.

Twee overnachtingen in Mana Mana kostten bijna 400 euro waarvan de helft vooruit betaald moest worden en wel in Amerikaanse dollars. Voor twee jet- skies was je per uur 134 euro kwijt. Dit geeft aan hoe duur zo’n verblijf hier was. En alles werd afgerekend in US dollars of Singaporese dollars. Indonesische rupia’s werden niet geaccepteerd.

Vandaag zouden Francie en ik naar Tanjung Pinang rijden. We hadden voor de hele dag een taxi gehuurd. Eenmaal van het resort af reden we weer door het echte Indonesië. De behui- zing aan de kant van de weg kwam weer bekend voor en ook zag je weer de vertrouwde eet kraampjes.

De stad Tanjung Pinang was veel groter dan ik in ge- dachten had. Drukke winkelstraten met grote waren- huizen en veel verkeer. De chauffeur reed ons meteen naar Jalan Jail, de straat waar de gevangenis lag. Vanaf het gevangenisgebouw, dat nu een andere functie had, liep een oplopende weg naar een brede straat. In deze straat recht tegenover de gevangenis moest mijn ge- boortehuis staan. Francie en ik zijn die weg omhoog gelopen en er stond inder- daad nog een huis en ook een ziekenhuis zoals mij thuis verteld was. Het verhaal dat ik vanuit Nederland had meegekregen klopte dus. We hebben een tijdje voor het huis gestaan om foto’s en video opnames te maken. Maar er kwamen geen herinneringen naar boven, ook geen enkele emotie of zoiets. het was allemaal toch te lang geleden. De huidige bewoner van het pand, een Chinese man, kwam nieuwsgierig geworden van onze aanwezigheid voor zijn huis, naar buiten en we raakten in gesprek. Van de familie Coenraad had hij nog nooit gehoord, wel wist hij te vertellen dat het al een oud huis was.

Onze chauffeur reed ons daarna naar het cen- trum van de stad. Toen Francie erg naar het toilet moest is ze ‘n hotel binnen gelopen waar ze zonder enig probleem gebruik mocht maken van de wc. Omdat we honger begonnen te krij- gen besloten we ook maar om daar te blijven eten en wat te drinken. dat was een goed besluit. We hebben daar heerlijke garnalen gegeten met alles erop en eraan. Ook de bediening was allerhartelijkst. We aten buiten op een veranda die op palen in het water rustte. Van hieruit had je een prachtig overzicht op de haven en de paalwoningen die typisch waren voor Tanjung Pinang. We hebben van het eten en de uitzicht echt genoten. Vervolgens reden we verder om een indruk te krijgen van deze stad. Er was veel nieuwbouw en wat me erg opviel waren de luxe kantoor appartementen en grote malls. Hij bracht ons ook naar een heuvel van waaruit je een goed overzicht had op de haven en de zee. Tanjung Pinang was vroeger een belangrijke haven vanwege zijn gunstige ligging tegenover Singa- pore. Bij helder weer kon je van hieruit die metropool zien liggen zei hij. omdat we de hele dag in Tanjung Pinang wilden blijven hebben we er nog heerlijk rond- gewandeld, terrasjes gepikt en uiteraard gewinkeld. Ik was blij dat hier niet die sfeer heerste als op dat resort.

Deze oude foto’s van Tanjung Pinang heeft mijn vader genomen eind jaren ‘40 .

Dit was onze laatste dag op het eiland. De volgende ochtend zouden we vertrekken naar het eiland Batam en daar het vliegtuig nemen naar Jakarta. Vanuit Jakarta ging het dan verder naar Bogor, waar we onze laatste dagen in Indonesié zouden doorbrengen en dan terugvliegen naar Amsterdam.

Van de haven Tanjung Uban ging het met taxi’s naar Mana Mana Beachclub. Dit vakantiepark lag in een afgesloten re- sort op het noordelijke punt van het eiland. De goed bewaakte toegangs- poort tot het gebied leek echt op een grensovergang zoals we die vroeger kenden, com- pleet met slagboom en wachthok bemand door beveiligers. Als je eenmaal op het resort was dan had je het gevoel dat je je niet meer op Indonesisch grondgebied bevond. Het was totaal anders dan we van dit land gewend waren. Keurig onderhouden geasfalteerde wegen en bijgehouden groen, geen chaotisch verkeer ( er was eigenlijk bijna geen verkeer) en je zag ook ner- gens langs de kant van de weg verkoopstalletjes met eten of souvenirs. Dit was niet het Indonesië dat ons zo goed bevallen was. naar

Dit vakantiepark had een prachtig wit strand dat elke morgen werd schoongemaakt. De zee was hel- der en het water had een lekkere temperatuur.

De kinderen hebben zich hier geweldig vermaakt. Jetskiën, waterskiën, luieren op het strand, zwemmen in de zee en in het zwembad van een naburig hotel, het kon allemaal niet op. Alleen hing hier wel een heel duur prijs- kaartje aan. Zelfs het eten hier was prijzig en een medewerker van dit vakantiepark deed ons zelfs de suggestie om elders uit te gaan eten. Er reed een shuttlebus naar een soort markt waar je veel goedkoper kon eten en het was bovendien erg lekker daar. Zelfs de Zwitserse manager van Mana Mana beach- club zagen we daar zijn maaltijden nemen.

De bungalows die we toegewezen kregen lagen best een eind lopen naar het strand en de andere faci- liteiten. We zagen daarom dan ook best veel vakantie gasten die ge- bruik maakten van die golfkarre- tjes. Het was in de periode dat wij daar waren echt bloedheet en elke keer als ik van buiten naar binnen liep besloegen mijn brillenglazen. Nog nooit meegemaakt. Voor de kinderen was het hier een paradijs, maar zelf vonden Francie en ik het hier minder leuk. Maar het hoofd- doel van onze trip naar deze eilan- den was de plaats Tanjung Pinang, mijn geboortestad. Bij de info balie hadden we al navraag gedaan naar een huis dat tegenover de ou-

de gevangenis lag en in die straat moest ook een ziekenhuis gestaan hebben. een politie agent die op het park dienst had zei dat hij die plek wel kende en dat de taxi chauffeur er ons wel heen zou rijden. Francie en ik zouden alleen gaan, omdat de kinderen zich verder wilden vermaken aan het strand. Heel begrijpelijk.

Vandaag zouden Francie en ik naar Tanjung Pinang rijden. We hadden voor de hele dag een taxi ge- huurd. Eenmaal van het resort af reden we weer door het echte Indonesië. De behuizing aan de kant van de weg kwam weer bekend voor en ook zag je weer de vertrouwde eet kraampjes.

De stad Tanjung Pinang was veel groter dan ik in gedachten had. Drukke winkelstraten met grote warenhuizen en veel verkeer. De chauffeur reed ons meteen naar Jalan Jail, de straat waar de gevangenis lag. Vanaf het gevangenisgebouw, dat nu een andere functie had, liep een oplopende weg naar een brede straat. In deze straat recht tegenover de gevangenis moest mijn geboortehuis staan. Francie en ik zijn die weg omhoog gelopen en er stond inderdaad nog een huis en ook een ziekenhuis zoals mij thuis verteld was. Het verhaal dat ik vanuit Nederland had meegekregen klopte dus. We hebben een tijdje voor het huis gestaan om foto’s en video opnames te maken. Maar er kwamen geen herinneringen naar boven, ook geen enkele emotie of zoiets. het was allemaal toch te lang geleden. De huidige bewoner van het pand, een Chinese man, kwam nieuwsgierig geworden van onze aanwezigheid voor zijn huis, naar buiten en we raakten in gesprek. Van de familie Coenraad had hij nog nooit gehoord, wel wist hij te vertellen dat het al een oud huis was.

Onze chauffeur reed ons daarna naar het centrum van de stad. Toen Francie erg naar het toilet moest is ze n hotel binnen gelopen waar ze zonder enig probleem gebruik mocht maken van de wc. Omdat we honger begonnen te krijgen besloten we ook maar om daar te blijven eten en wat te drinken. dat was een goed besluit. We hebben daar heerlijke gar- nalen gegeten met alles erop en eraan. Ook de bediening was aller- hartelijkst. We aten buiten op een veranda die op palen in het water rustte. Van hieruit had je een prachtig overzicht op de haven en de paalwoningen die typisch waren voor Tanjung Pinang. We hebben van het eten en de uitzicht echt genoten. Vervolgens reden we verder om een indruk te krijgen van deze stad. Er was veel nieuwbouw en wat me erg opviel waren de luxe kantoor appartementen en grote malls. Hij bracht ons ook naar een heuvel van waaruit je een goed overzicht had op de haven en de zee. Tanjung Pinang was vroeger een belangrijke haven vanwege zijn gunstige ligging tegenover Singapore. Bij helder weer kon je van hieruit die metropool zien liggen zei hij. omdat we de hele dag in Tanjung Pinang wilden blijven hebben we er nog heerlijk rondgewandeld, terrasjes gepikt en uiteraard gewinkeld. Ik was blij dat hier niet die sfeer heerste als op dat resort.

Deze oude foto’s van Tanjung Pinang heeft mijn vader genomen eind jaren ‘40 .

Twee overnachtingen in Mana Mana kost- ten bijna 400 euro waarbij de helft vooruit betaald moest worden en wel in Amerikaanse dollars. Voor twee jetskies was je per uur 134 euro Kwijt. Dit geeft aan hoe duur zo’n verblijf hier was. En alles werd afgerekend in US dollars of Singaporese dollars. Indonesische rupia’s werden niet geaccepteerd.