Onze volgende bestemming Malang was zo’n eind rijden, dat er als tus- stop het plaatsje Sarangan werd ingelast. Hier zouden we een overnachten. Rond een uur of half tien vertrokken we uit Yogjakarta naar Sarangan. Lukhman zei dat de afstand ongeveer 120 km. was en we er een uur of 3 over zouden doen als er niets tegenzat. Na het drukke en rumoerige Yogjakarta reden we nu naar een rustig plaatsje hoog in de bergen van Oost-Java. Het was weer genieten van het natuurschoon, daar krijg ik nooit ge- noeg van. Op een gegeven ogenblik ging de weg zo steil omhoog dat Lukhman zigzaggend moest rijden, omdat het busje het anders niet meer trok. Maar dankzij zijn geweldige rijkunst kwamen we veilig op onze plaats van bestemming aan. Het hotel lag aan de voet van een berg met een magnifiek uitzicht op een groot meer en de bergen daarachter. Aan dat meer lag het plaatsje Sarangan. Na ons in het hotel geïnstalleerd te hebben dronken we op het terras het welkomstdrankje en vervolgens daalden we de trappen af richting het dorp. Er was juist een markt bezig, dus een gezel- lige drukte. Na over deze markt geslenterd te hebben maakten we een wan- deling om het meer. Dat meer was, zoals heel vaak in Indonesië, een krater van een uitgedoofde vulkaan die volgelopen was met water. Voor het eerst deze vakantie lieten de kinderen merken dat ze een plaats niet leuk vonden. Ze vonden dat er hier niets te beleven viel en ze hadden het koud. Stil was het er inderdaad, maar koud zeker niet. Misschien wel wat frisser dan wat ze tot nu toe gewend waren.

Door het bergachtig landschap daalden we af naar Malang, wel de aantrekkelijkste stad van Java genoemd. Over de 221 km. van Sarangan naar Malang deden we ruim 4 en half uur. Ons onderkomen in Malang “Enny’s Guesthous”, een soort pension, was in één woord geweldig te noemen. Dit guesthouse werd beheerd door twee oudere dames, Enny en Roos, die perfect Nederlands spra- ken, een overblijfsel uit de koloniale tijd. We werden daar ontvangen als waren we oude bekenden die ze al een hele tijd niet meer gezien hadden,, zo hartelijk was het onthaal. Er werd meteen gezorgd voor drinken en één van de dames bakte voor ons van die overheerlijke pisang gorengs.We voelden ons hier meteen zo thuis dat we in dit guesthouse langer wilden blijven. Na een telefoontje met de contactpersoon in Indonesië van het Nederlandse reisbureau konden we zonder enige probleem ons verblijf hier verlengen. Ons eerder geboekte onderkomen op de Bromo werd gecan- celd. Dat is denk ik het voordeel als je een individu- ele reis boekt bij een kleine reisorganisatie. Na ons opgefrist te hebben maakten we een wandeling naar het centrum van deze stad. Zoals in elke grote Indonesische plaats was het verkeer ook hier erg hectisch. Het blijft altijd een sport om heelhuids de overkant van de straat te bereiken. Het centrum was echt de moeite waard met z’n luxe warenhuizen en een overvloed aan winkels en kraampjes. Francie kocht hier nog enkele Indonesische kinderboeken voor een kennis uit Nederland. Het reisbureau in Nederland attendeerde ons erop om in Malang zeker een bezoek te brengen aan restaurant Toko Oen. Deze eetgelegenheid was van oudsher bekend bij alle planters uit vroegere jaren toen Indonesië nog Nederlands Indië heette. Dit was de plaats waar zij zich tegoed deden aan Bir Bintang (Heineken bier) en kue- basah (natte cake). In het restaurant zag je nog veel opschriften in het Nederlands en het eten was hier voortreffelijk. Sinds lange tijd had ik weer van die lekkere pangsits gegeten en dan ook nog van die hele grote. Na het bezoek aan dit restau- rant wandelden we terug naar het guesthouse, inmiddels was het al donker ge- worden. Dat was in het begin ook wennen, in Indonesië is er bijna geen of hele- maal geen schemering. Het wordt meteen donker.

Omdat we die avond zo rond een uur of twee naar de vulkaan de Bromo zouden rijden, gingen we op tijd naar bed. Op de afgesproken tijd stonden we op en maakten ons klaar voor de trip. Omdat Lasja en Ayse hadden aangegeven dat ze liever bij de dames in het guesthouse wilden blijven, reed er een echtpaar uit Eindhoven met ons mee. Deze tocht naar de vulkaan zal ik niet gauw vergeten. Er ging nml. iemand mee die in het guesthouse werkte en deze persoon, Djoe, wist een kortere route naar de vulkaan. Deze weg was inderdaad korter, maar ook een stuk gevaarlijker. In het pikkedonker reed Lukhman met een behoorlijke snelheid naar boven, rake- lings langs diepe afgronden en over heel slechte, onverlichte wegen. Ook afzettingen bij gevaarlijke bochten ontbraken. En juist nu de tocht, in mijn ogen, gevaarlijk werd waren we niet compleet. Gelukkig gebeurde er niets en kwamen we heel- huids boven. Die Djoe ontpopte zich als een echte grapjas en met zijn grappen en grollen zorgde hij voor de nodige ontspanning. Eenmaal boven op de berg was het stervens koud, ongeveer een graad of twee. De trui die ik uit voorzorg aangetrokken had hielp hele- maal niets. En tot overmaat van ramp waren we door die kortere route ook nog eens veel te vroeg op de uitkijkpost, zodat we die kou nog enkele uren moesten doorstaan. Of het nu door de kou kwam of door die turbulente rit naar boven, Rens voelde zich opeens niet goed wor- den. Hij had hoofdpijn en last van zijn maag. Omdat hij zich steeds ellendiger begon te voelen is hij maar teruggegaan naar het busje en is daar op de achterbank in slaap gevallen. Hij heeft dus niets van die mooie zonsopkomst meegekregen en was bij nader inzien ook liever bij de dames van het guesthouse achtergebleven.

Eenmaal terug in het guest- house gingen we eerst uit- gebreid ontbijten. Lasja en Ayse hadden al ge- geten met Enny en Roos. Rens is meteen naar bed gegaan omdat hij zich nog steeds niet lekker voelde en zelf was ik ook geradbraakt door die tocht naar de Bromo dat ik ook mijn bed opzocht. Francie, Jüri, Lasja en Ayse wilden graag gaan zwemmen en op aan- raden van Enny zijn ze naar het zwembad Tlogo Mas gere- den in zo’n klein busje dat overal stopt en vaak afgeladen vol zit mat passagiers. Rond een uur of zes kwamen de zwemmers thuis en konden we ons samen tegoed doen aan een heerlijke Indo- nesische maaltijd die Enny, Roos en hun staf voor ons be- reid hadden. Daarna eerst nog met z’n allen een partijtje Monopoly gespeeld en vervolgens onder de wol. Voordat we de volgende dag naar onze laatste bestemming op Java, Kalibaru, vertrokken werd ons eerst gevraagd om iets in het gastenboek te schrijven. Het personeel maakte nog enkele foto’s van ons als aandenken en voor onderweg had Roos nog iets lekkers gebakken. Zoveel hartelijkheid en warmte zal je niet snel meemaken en we zullen die periode bij de dames in Malang dat ook niet snel vergeten.