Pagandaran

vakantie in Indonesië in 1997

Pagandaran

Klik op de thumbnail om te vergroten

Informatiebord over het wildreservaat

Het strand van Pagandaran

Het wildreservaat op de achtergrond

Een paar van de mooiste stranden van Java liggen op Pangandaran. Door de sterke stroming/wind kan je hier ook prima surfen, maar lekker zwemmen is weer wat las- tiger. Maar desondanks vermaakten we ons uitstekend aan het strand met wandelen, zonnen, een balletje trappen of ge- woon genieten van de hoge golven die op het strand neerbeukten. “s Avonds naar het dorp gewandeld waar we overheerlijk hadden gegeten, de specialiteit van deze plaats, visgerechten. Op de pasar schaften we onze eerste twee wayang- poppen aan. Op het schiereiland naast het dorp bevindt zich het Pagandaran Natio- naal Park. In dit kleine maar mooie park zie je naast mooie natuur ook een groot aantal dieren. Zo leven hier onder andere de met uitsterven bedreigde bantengs. Volgens ons programma zouden we daar ook een bezoek aan brengen, maar zee en strand trokken toch meer aan. We wilden na zo’n lange busrit liever relaxen.

Green Canyon

Ook een tocht naar de Green Canyon stond op ons verlanglijstje en om deze plek te bereiken moesten we eerst met een motorbootje over de Turuk rivier varen. Na een leuke tocht door een prachtig natuurgebied be- reikten we de Green Canyon. Het was een grote kloof met loodrechte met planten begroeide wanden die naar de hemel wezen. Aan het begin van de canyon was het water zo helder dat je de rotsachtige bodem duidelijk kon zien. Bij de ingang van een soort grot lagen al tientallen bootjes met toeristen kriskras door el- kaar gemeerd en wilde je de grot bereiken dan moest je eerst over al die bootjes klauteren. In de grot was het erg vochtig en donker. Je zag het water langs de wanden omlaag druipen. Onze bestuurder van de boot wees naar een donkere rand ongeveer twee meter boven ons en vertelde dat het water in het regenseizoen die hoogte bereikte. Rens, Jüri en de man van de boot gingen verder de grot in en via uitstekende rotspar- tijen en gladde richels bereikten ze een plek waar ze heerlijk hebben kunnen zwemmen. Maar deze klimpartij was niet zonder gevaar hoorden we gelukkig pas bij terugkeer en onze Rens liep het meeste risico, omdat de man van de boot enkel oog had voor Jüri en dat zal niet alleen komen omdat ze best onhandig was.

Om de boot vanuit Pagandaran naar Om de boot naar Cilacap te halen moesten we ‘s morgens al om 5.00 uur opstaan. Lukhman bracht ons naar de haven en zou dan zelf met de bus doorrijden naar Cilacap om ons daar op te pikken. Deze bootocht brengt je van West naar Midden Java. Eerst een stuk over de Citanduy rivier en dan de binnenzee op, een zeestraat die Java scheidt van het ei- land Nusa Kambangan. Het haventje in Pagandaran was maar heel klein en de boot die we moesten nemen stelde echt helemaal niets voor. Het zag er behoorlijk gammel uit en was bovendien ook nog eens afgeladen vol. Ik had mijn bedenkingen, maar terug kon niet meer omdat Lukhman al vertrokken was. De passagiers bestonden voornamelijk uit de plaatselijke bevolking en toch ook nog wel een be- hoorlijk aantal westerse toeristen. Het werd een lange en op den duur eentonige vaart met uiterst weinig comfort. We zaten op keiharde houten banken en de boot piepte en kraakte van alle kanten. Onder- weg werd er af en toe gestopt om nog meer passagiers op te nemen. Ze zaten zelfs op het dak en ik zag het water rondom de boot steeds hoger stijgen. Aan een maximum aantal passagiers dat uit veiligheidsoverwegingen toegelaten mocht worden, werd hier duidelijk geen aandacht besteed. Hoe meer passagiers, hoe meer inkomsten zal het devies wel zijn, maar veilig is anders. Na een tocht van 4 uur kwamen we in de haven van Cilacap aan waar Lukhman al met de bus klaar stond.

Bezoek aan een bassischool

Onderweg van Cilacap naar Baturraden kreeg Lasja opeens ontzettend last van zijn maag. Hij kon het niet meer ophou- den en daarom besloten we te stoppen zodat het manneke zijn behoefte in een plastic zak kon doen. Zonder dat we het in de gaten hadden was deze plek wel net voor een lagere school en de kinderen hadden ook nog eens pauze. In het begin sloegen ze op een veilige afstand deze operatie gade, maar toen Jüri lachend foto’s begon te maken, kwa- men ze toch alsmaar dichter bij. Dit tot grote afschuw van onze Lasja. Toen hij klaar was is Lukhman de school binnegestapt om te vragen of we de plastic zak ergens konden droppen en Lasja zich een beetje kon opfrissen. Het hoofd van de school stond dit onmiddellijk toe en vond het zelfs goed dat ik in de klassen video opnames maakte. Ik kom zelf uit het onderwijs, maar dit was in Nederland nooit goed gevonden. Gelukkig was Lasja hierna helemaal opgeknapt en kon- den we onze reis vervolgen naar Baturraden.