Het beleid van de Nederlandse overheid be- gin jaren 50 was erop gericht de Oosterse Indische Nederlanders eigenlijk af te houden van hun komst naar Nederland. Een bruine huid stond in hun ogen gelijk aan een onver- mogen tot assimilatie. En in de Nederlandse politieke vertogen werd de gemengde afkomst van Indische Nederlanders immers primair beschouwd als een groot maatschap- pelijk probleem en niet als potentiële verrij- king voor Nederland. Pas in 1956 liet de Nederlandse regering, als gevolg van een verdere verslechtering in de

Nederlands-Indonesische relaties door de Nieuw-Guinea crisis waarbij Indische Nederlanders werden uitgesloten uit de Indonesische samenleving, de ontmoe- digingspolitiek los. We werden nu ein- delijk beschouwd als permanente bur- gers van Nederland, maar aan de ande- re kant moesten we in de ogen van de politici nog wel worden opgevoed, m.a.w. we moesten ons nog volledig aanpassen aan de Nederlandse levens- wijze. Met die aanpassing had de  een meer moeite dan de ander.

Mensen uit dat verre Indië moesten wel een ge- heel andere cultuur hebben werd hier gedacht en een andere cultuur werd automatisch gekop- peld aan culturele achterstand. Die achterstan- den moesten persé weggewerkt worden en daar- om kregen we van de overheid nog steeds infor- matie gebundeld in boekjes en brochures uitge- reikt waarin  allerlei wenken stonden hoe je fat- soenlijk een huishouden moest leiden, je finan- ciën diende te beheren, je behoorde te gedra- gen als er bezoek kwam of als je zelf ergens op visite ging en meer van dat fraais. Ook kreeg je het advies om aandacht te besteden aan feesten zoals bv. Kerstmis, Sinterklaas en Koninginnedag. Dat we die feesten  ook al in Indonesië vierden daar waren ze hier niet van op de hoogte. Wat me ook altijd bijgebleven is was de onwe- tendheid over ons bij veel Nederlanders. Ontelbare keren heb ik uit moeten leggen hoe het kwam dat we zo goed Nederlands  spraken, dat we in Indonesië geen rieten rokjes droegen en ook niet in hutjes woonden, maar gewoon in stenen huizen. Dat ik geen Indonesiër, Indiër of Chinees was en dat ik  thuis gewoon met mes en vork at (maar dat was gelogen, ik at met mijn handen). Over de botol cebok hield ik maar wijselijk m’n mond.

Betutteling van bovenaf

Klik op Djagan Loepah voor de inhoud van deze brochure in pdf formaat.

Kerstmis, Sinterklaas, Koninginnedag???… Al die feesten vierden we ook al in Indonesië