De familie Coenraad

Nederland

Rubensstraat 16 in Helmond
schuldbekentenis aan het rijk
Er werd vaak algemeen aangenomen dat alle kosten die de repatriëring van de Indische Nederlanders met zich mee- bracht bekostigd werden door de rijks- overheid. Maar niets is minder waar, bijna alles moest terugbetaald worden zodra men betaald werk had gekregen. Alle bedragen bij elkaar opgeteld kreeg mijn vader opeens een fikse afrekening voorgeschoteld, die terugbetaald moest worden. Het mocht weliswaar in termijnen, maar dan toch… Het was zeker een rib uit zijn lijf en daar kwamen nog de vaste kosten van
levensonderhoud bij en de verzorging van 10 kinderen. Tegenwoordig ondenkbaar, maar hij kreeg het voor elkaar om het gezin recht te houden. Zonder dat het thuis een vetpot was heb ik tenminste nooit ervaren dat het me ooit aan iets wezenlijks ont- broken had.
schuldbekentenis aan het rijk schuldbekentenis aan het rijk
Terugbetalen kosten
Nadat Indonesië in 1957 de diplomatieke betrekkingen met Nederland verbrak en de Nederlanders aanzegde het land te verlaten, besloot de Nederlandse rege- ring tot repatriëring van de nog in Indo- nesië aanwezige Nederlanders die dit wensten, waaronder ook ongeveer 25.000 spijtoptanten. Dat waren de Indische Nederlanders die op nadrukke- lijk advies van de Nederlandse regering
voor het Indonesische staatsburger- schap hadden gekozen, maar hier spijt van hadden gekregen. Tot deze groep behoorden ook 2 zussen en een nichtje van mijn vader. Ze kregen toestemming om naar Nederland te komen, maar wel op eigen kosten. Met de opbrengst van de verkoop van bezittingen van mijn moeder in Indonesië, konden ze de oversteek alsnog maken. Nog drie hui- zen in Surabaya stonden nlm. op naam van mijn moeder.
Spijtoptanten
huizen in Soerabaya
Toen mijn twee tantes en nichtje in Ne- derland arriveerden was er voor hen geen woonruimte geregeld. Daar moes- ten ze zelf voor zorgen. Tegenwoordig is dit onvoorstelbaar, maar ondanks het feit dat wij met 12 personen (mijn ou- ders en 10 kinderen) in een klein huisje woonden, namen mijn ouders deze drie personen toch in huis op. Ik moet er wel bijvertellen dat inmiddels 3 oudere broers van mij in militaire dienst zaten, twee bij de landmacht en een bij de marine. Ze waren alleen nog maar de weekenden thuis.
Dit gaf toch wel enige ruimte. Van deze tijd hou ik toch geen slechte herinne- ringen aan over, vond het wel gezellig met die drukte. Met twee schoonzussen erbij had mijn moeder nu ook veel hulp in het huishouden en dat was geen overbodige luxe met zoveel eters en bewoners. Ik kon het met beide dames, tante Tilly, tante Djeppie en mijn nicht- je Tineke goed vinden. En toen zij later introkken bij een andere zus van mijn vader, tante Nieke in Beverwijk, werd die plaats mijn geliefd vakantie adres, het lag dicht bij de zee. Wij waren daar ook altijd welkom.
Een vol huis
Tante Tilly en tante Djeppie
ln 1959 kregen we een woning in de Rubens- straat gelegen in een pasgebouwde nieuw- bouwwijk. Dit hadden we te danken aan onze bakker die in de gemeenteraad zat en tevens lid was van een woningbouwvereniging. Zon- der kruiwagens kom je nergens, zeg ik maar. Dit huis was wel een vooruitgang. Er waren nu 3 grotere slaapkamers en een grote zolderka- mer. Er was zelfs een aparte douche, onge- kend. Voor het eerst waren wij ook niet meer de enige Indischen in een straat, want er woonden nog twee andere Indische families, de familie Staupe uit Tdjatiroto en de familie Luckardie uit Bandung. Ook woonde er een gezin waarvan de vader (een ex-KNIL-soldaat) getrouwd was met een Indonesische vrouw.
Rubensstraat 16 Helmond
Foto’s genomen in Helmond.
Op 25 februari 1960 viel er een grauwsluier over het gezin. Louis verongelukte in Gibraltar tijdens een ma- rine oefening. Zijn vliegtuig stortte neer in de Middel- landse Zee en hij was de enige die daarbij het leven liet, hij werd vermist. Pas in november 2014 en fe- bruari 2015, op zijn sterf- dag, hebben we hem einde- lijk de laatste eer kunnen bewijzen
Louis vermist
Van die herdenkingen in November 2014 in Soest en in 2015 te Gibraltar heb ik ook een site gemaakt. Door op nevenstaande banner te klikken kom je op die site.
Mijn beide ouders, broer Louis en zus Liesje zijn in- middels overleden en de rest woont verspreid over Nederland. Alleen mijn oudste zus Marietje was de laatste van ons gezin die nog in het ouderlijk huis woonde, maar helaas overleed ook zij in 2017 aan een hartstilstand. Na 59 jaar komen er dus nieuwe personen in dat huis wonen. Toen wij in 1958 introk- ken in de Rubensstraat was er nog volop speelruimte. In de nabijheid lagen zelfs nog boerderijen en ook de bossen waren niet ver verwijderd. Nu is alles hele- maal volgebouwd en behoort deze buurt tot één van de oudste wijken van de stad en is de populatie erg veranderd. Ook Helmond is meegegaan in de vaart der volkeren.
Het ouderlijk huis
Klik op de foto’s voor een vergroting.
In februari/maart 2023 was mijn broer Edwin en zijn vrouw voor 2 maanden in Indonesië waarbij zij ook Surabaya aandeden. Twee voormalige huizen van mijn moeder in jalan Tjipunegara en jalan Ogan had hij nog kunnen traceren. Ze waren wel niet bijgehouden en lagen er troosteloos bij.